Kredyty długoterminowe (inwestycyjne)

Wykorzystanie obcych środków do pomnażania zysków jest wskazane do poziomu nie zagrażającego równowadze finansowej. Nie bez powodu używa się terminu dźwignia do określenia wskaźników długu, ponieważ racjonalne propozycje zadłużenia do kapitału własnego przedsiębiorstwa podnoszą jego zyski. Efekt pozytywny dźwigni finansowej (tzw. dźwignia w górę) działa jednak dotąd, dopóki wskaźnik rentowności zaangażowanego kapitału własnego (ROE) jest wyższy niż stopa procentowa od zaciągniętych kredytów.

Kredyty długoterminowe (inwestycyjne) najczęściej zabezpieczone są przez określony majątek trwały. Jest to wymóg bardziej prawny niż finansowy. W przypadku likwidacji przedsiębiorstwa kredyty znajdują zabezpieczenie w jego majątku. Stąd do kontroli poziomu zadłużenia można wykorzystać również wskaźnik pokrycia długu w środkach trwałych, który jest wyrażony następującą formułą:

Wskaźnik ten informuje o stopniu zabezpieczenia zobowiązań długoterminowych przez rzeczowe składniki majątku przedsiębiorstwa lub inaczej, ile razy wartość netto tych składników wystarczy na pokrycie danego kredytu. Większość środków trwałych osiąga znacznie wyższą wartość w trakcie działalności produkcyjnej niż po jej zakończeniu, stąd roszczenia kredytodawcy mogą często „konsumować” znaczną część likwidowanego majątku przedsiębiorstwa. Tak więc wskaźnik ten ma dużą wagę informacyjną w przedsiębiorstwach upadających lub zagrożonych upadłością.

Ważną cechą wypłacalności przedsiębiorstwa jest zdolność do terminowej spłaty odsetek, bowiem umowa może przewidywać późniejszą spłatę kredytu, natomiast odsetki płaci się zwyczajowo po upływie pierwszego okresu oprocentowania. Można ją wycenić za pomocą wskaźnika pokrycia zobowiązań odsetkowych, wyliczonego według wzoru: