Planowanie służy podejmowaniu decyzji

Na ogólny model podejmowania decyzji, a więc także na proces planowania, składają się następujące etapy (Kiasik, red., 1993, s. 28):

– ustalanie celów,

– identyfikacja problemów,

– poszukiwanie alternatywnych rozwiązań,

– ocenianie konsekwencji,

– dokonanie wyboru,

– wdrażanie planu,

– kontrola realizacji.

Niezależnie od tego, jakie wyróżnia się etapy planowania, zawsze wskazać można planistę, przedmiot (obiekt) planowania oraz jego specyficzne otoczenie. Zgodnie z tym proces planowania rozpoczyna się wówczas, gdy definiowany jest problem do rozstrzygnięcia, wywołany bądź przez sygnały pochodzące z firmy, bądź z jej otoczenia.

Następny etap to tworzenie alternatywnych rozwiązań problemu. Definicja problemu oraz formułowanie alternatyw wiąże się z wartościami i celami organizacji. Alternatywne rozwiązania nie mogą odbiegać od naczelnych zamierzeń firmy, do których ma ona zdążać. Mają pomagać w wyborze skutecznego działania, które jak najszybciej doprowadzi do osiągnięcia planowanych rezultatów. Alternatywne rozwiązania powinny być także oceniane pod kątem pozytywnych konsekwencji, jakie mogą przynieść, oraz utraconych korzyści, jakie pojawią się, gdy dane rozwiązanie nie zostanie wdrożone.

Po dokonaniu wyboru najlepszego wariantu planu zaczyna się jego wprowadzanie w życie. Menedżer powininen wówczas na bieżąco rejestrować zmiany zachodzące w firmie. Powinien także porównywać rezultaty i następstwa z ustalonymi celami planu (kontrola planu). Porównanie to pozwala stwierdzić, w jakim zakresie plan został zrealizowany, a w jakim wymaga ponownego sformułowania. Wynika z tego, że planowanie staje się techniką „uczenia się” firmy, jak należy realizować założone cele.