Źródła prawa ustroju pieniężnego

Unormowanie ustroju pieniężnego danego państwa wymaga przede wszystkim określenia jednostki pieniężnej oraz jej podziału na jednostki niższego rzędu. Pieniądz gotówkowy występuje w formie różnego rodzaju znaków pieniężnych. Mogą one mieć formę odcinków papierowych lub monet. Prawo ustroju pieniężnego powinno zatem określać zasady i kompetencje tworzenia znaków pieniężnych, a także ich wycofywania, wymiany wskutek zużycia lub wprowadzenia do obiegu znaków fałszywych. Prawo ustroju pieniężnego może przy tym wprowadzić również zasadę tzw. walutowości ograniczonej, czyli obowiązek przyjmowania niektórych znaków pieniężnych tylko do określonej kwoty. Ustanowienie jednostki pieniężnej łączy się zwykle także z określeniem parytetu danej waluty, czyli określeniem jaką ilość złota reprezentuje zasadnicza jednostka pieniężna danego państwa. Określenie parytetu waluty może zresztą być oparte także na innych sposobach, niekoniecznie nawiązujących do złota. Przepisy prawa ustroju pieniężnego powinny określać również zasady zmiany parytetu danej waluty, a więc dewaluacji lub rewaluacji (rewaloryzacji) w zależności od kierunku zmiany. Parytet danej waluty nie jest jednoznaczny z rzeczywistą relacją wymienną pomiędzy tą walutą a walutami obcymi. Rzeczywista relacja jest określona tzw. kursami walut obcych, obejmującymi także dewizy. Dlatego też prawo ustroju pieniężnego powinno regulować zasady i kompetencje ustalania kursów walut obcych. Ponadto prawo ustroju pieniężnego powinno również określać zasady i kompetencje do przeprowadzenia zmian ustroju pieniężnego (reform walutowych).

Prawo ustroju pieniężnego dotyczy zagadnień, które decydują o podstawach ustroju społeczno-gospodarczego i politycznego państwa. Fakt ten uzasadnia od-powiedni podział kompetencji prawotwórczych i wybór źródeł prawa w normowaniu zagadnień ustroju pieniężnego.