Źródło prawa finansowego samorządu terytorialnego

Szczególny charakter jako źródło prawa finansowego samorządu terytorialnego ma także Europejska Karta Samorządu Terytorialnego. Jest to Konwencja Międzynarodowa ratyfikowana przez Polskę 26 kwietnia 1993 r. Po jej opublikowaniu w Dz.U. stanie się ona wiążącą Polskę normą prawa międzynarodowego. Oznacza to, że nasz kraj zobowiązany będzie do uwzględnienia w ustawodawstwie krajowym wszystkich lub tylko niektórych zalecanych, postanowień Karty. Uznaje się przy tym, że każde państwo ratyfikujące Konwencję winno przyjąć za wiążące co najmniej 20 paragrafów zawartych w części pierwszej Karty, w tym co najmniej 10 spośród zalecanych. Rozdział dotyczący finansów lokalnych zawiera osiem paragrafów, z których państwa ratyfikujące Kartę przynajmniej trzy pierwsze winny uznać za wiążące.

-Społeczności lokalne mają prawo, w ramach narodowej polityki gospodarczej, do posiadania własnych zasobów finansowych, niezbędnych do wykonywania uprawnień, i decydują samodzielnie o przeznaczeniu tych zasobów.

-Wysokość zasobów finansowych społeczności lokalnych powinna być dostosowana do zakresu uprawnień przyznanych im przez konstytucję lub przez ustawę.

-Przynajmniej część zasobów finansowych społeczności lokalnych powinna pochodzić z opłat i podatków, których wysokość społeczności te mają prawo ustalać w zakresie ustalonym przez ustawę.

-Systemy finansowe, na jakich opierają się dochody pozostające do dyspozycji społeczności lokalnych, powinny być zróżnicowane i elastyczne, w miarę możliwości w praktyce rozwijające się równolegle do zmian zachodzących w poziomie rzeczywistych kosztów związanych z wykonywa-niem uprawnień.

-Ochrona społeczności lokalnych, finansowo słabszych, wymaga zastosowania procedur wyrów-nawczych lub rozwiązań równoważnych, mających na celu korygowanie skutków nierównego podziału potencjalnych źródeł dochodów, a także wydatków, jakie te społeczności ponoszą. Proce-dury lub rozwiązania tego typu nie powinny ograniczyć swobody podejmowania decyzji przez społeczności lokalne w zakresie ich uprawnień własnych.

-Społeczności lokalne powinny być konsultowane, w odpowiednim trybie, w przedmiocie form przyznawania im zasobów pochodzących z redystrybucji.

-O ile jest to możliwe, subwencje przyznane społecznościom lokalnym nie powinny być przeznaczane na dofinansowanie specyficznych projektów. Przyznanie subwencji nie może być użyte przeciwko podstawowej wolności społeczności lokalnej do prowadzenia własnej polityki w zakresie przyznanym jej przez prawo.

-Dla potrzeb finansowania nakładów inwestycyjnych, społeczności lokalne powinny mieć dostęp do narodowego rynku kapitałowego, w granicach określonych ustawą.