Formy ograniczania rozmiarów kosztów

W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych {tekst jedn. Dz.U. z 1993r. Nr 106, poz. 482 zm.: Nr 134, poz¦ 646) wyjaśnieniu i wyliczeniu kosztów uzyskania przychodów poświęcono nawet odrębny rozdział (3) ustawy. Zasadą jest, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz koszty funkcjonowania osoby prawnej, jednakże z wyjątkiem tzw. kosztów niepoti’ącalnych wymienionych expressis verbisw ustawie. Jest to znaczna liczna pozycji, na której znajdują się różnego rodzaju wydatki inwestycyjne oraz darowizny, różnego rodzaju odsetki, odszkodowania i kary oraz większość obciążeń o charakterze publiczno-pra- wnym. Kategorię kosztów potrącalnych ogranicza natomiast to, iż niektóre wydatki zaliczane do tej grupy mogą być liczone jako koszty uzyskania przychodu tylko w określonych sytuacjach lub w określonej wysokości (np. wydatki na reklamę i reprezentację). Jest to także skuteczna forma ograniczania rozmiarów kosztów i przerzucania ich ciężaru na nabywcę towarów i usług. Identyczne zasady przyjęto w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 zm.: Nr 134, poz¦ 646).Różnice są minimalne i wynikają z pewnej odmienności sytuacji osób fizycznych i prawnych.

Polityka państwa w zakresie kształtowania kosztów działalności podmiotów gospodarczych nie ogranicza się do wskazanych wyżej sposobów. W odniesieniu do kosztów osobowych i rzeczowych, a także finansowych mamy do czynienia z różnego rodzaju oddziaływaniem na poziom dokonywania wydatków.