Z dotychczasowych wywodów wynika, że każdy podatek poniesiony przez podmiot gospodarczy jest kosztem w znaczeniu ekonomicznym i może być kwa-lifikowany w ciężar kosztów ze względu na regulacje prawno-finansowe. Kwalifikacji prawnej poszczególnych wydatków przedsiębiorcy do kategorii kosztów dokonuje się w różny sposób.
Jeden z nich polega na ustaleniu obowiązujących zasad rachunkowości lub księgowości handlowej, która z natury rzeczy musi prowadzić do ustalenia pozycji kosztów po stronie pasywów przedsiębiorcy. Metoda ta jest stosowana także w Polsce, bowiem ustalone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości (Dz-U. Nr 10, poz¦ 35 z pótzm.)zasady kwalifikowania wydatków nie mają charakteru detalicznego.
Podobne znaczenie mają ustalenia poczynione w odniesieniu do podmiotów obowiązanych do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, Dz.U. Nr 99, poz. 486 zm.: z 1993 r. Nr 59, poz. 274 i Nr 131, poz. 624).Są one natomiast bliższe drugiej metodzie prawnej regulacji kosztów działalności gospodarczej. Polega ona na określeniu i to detalicznym różnego rodzaju wydatków, które w sensie podatkowym (przy obliczaniu dochodu) są kwalifikowane jako tzw. koszty potrącalne. Jest sprawą oczywistą, że tego rodzaju kwalifikacja nie musi w pełni pokryć się z klasyfikacją ekonomiczną kosztów, ponieważ jest wyrazem określonej polityki podatkowej, w ramach której można preferować pewnego rodzaju wydatki podatnika i nawet zachęcać go do ich ponoszenia bądź też prowadzić politykę odwrotną.
Leave a reply