Podejmowanie takiej ingerencji jest jednak potrzebne. Po pierwsze, wchodzi w grę interes fiskalny państwa. Podatek dochodowy jest tradycyjnie zaliczany do najbardziej „sprawiedliwych” podatków, o ile oczywiście nie jest pobierany wedłub zbyt wysokiej skali i o ile nie przekracza on tzw. społecznej granicy opodatkowania. Po drugie, bezpieczeństwo obrotu gospodarczego wymaga, aby pewna część zysku była przeznaczona na tworzenie rezerw zabezpieczających wierzytelności kontrahentóów i służących pokrywaniu strat podmiotu gospodarczego. Te ostatnie mogą bowiem prowadzić do likwidacji lub upadłości podmiotu gospodarczego, na czym tracą wszyscy (państwo, wierzyciele). Po trzecie wreszcie, w stosunku do państwowych podmiotów gospodarczych tego rodzaju interwencja jest uzasadniona uprawnieniami właściciela do korzystania z pożytków i ukierunkowania ich przeznaczenia.
Ingerencja państwa przyjmuje następujące formy: określenia obowiązku weryfikacji zysku oraz zatwierdzania sprawozdania finansowego (rocznego bilansu), regulowania rozmiarów zysku netto, ukierunkowania podziału zysków netto i wskazania obligatoryjnych źródeł oraz sposobów finansowania strat bilansowych podmiotów gospodarczych. W rozwiązaniach prawnych dotyczących tych instru-mentów istnieje daleko posunięta jednolitość. Opiera się ona na założeniach równości praw i obowiązków podmiotów gospodarczych, a także ich odpowiedzialności związanej z prowadzeniem działalności finansowej.
Niezależnie od szeregu odrębnych przepisów prawnych wskazujących na obowiązki poszczególnych podmiotów gospodarczych w zakresie weryfikacji rocznego wyniku finansowego i związanej z tym sprawozdawczości obowiązują ustalenia generalne, wynikające z postanowień ustawy z dnia 19 października 1991 r. o badaniu i ogłaszaniu sprawozdań finansowych oraz biegłych rewidentach i ich samorządzie (Dz. U. Nr 111, poz. 480 z późn. zm.).
Leave a reply