Jeśli posiadacz obligacji nie zdecyduje się skorzystać z możliwości nabycia akcji, to po 30 listopada 1994 r. obligacje będą oprocentowane stałą, 3,5% stopą roczną, a ich wykup będzie następował drogą iosowania, odbywanego co pół roku. Każdorazowy wykup obejmujel/10 obligacji pozostających w obiegu po 30 listopada 1994 r.
Na podstawie art. 6 ust. 1 i 3 powoływanej wyżej ustawy o urzędzie Ministra Finansów oraz urzędach i izbach skarbowych oraz w oparciu o art. 40 ust. 2 ustawy Prawo budżetowe, Minister Finansów dokonał emisji bonów skarbowych, zarzą-dzeniem nr 60 z dnia 31 grudnia 1991 r. w sprawie emisji bonów skarbowych (Dz.Urz. Min. Fin. Nr 1, poz. 2 z 1992r.).
Nominały bonów skarbowych opiewały na: 100 min zł, 1 mld zł i 10 mld zł i były emitowane na okres: 4 tygodni, 8 tygodni, 13 tygodni, 26 tygodni i 52 tygodnie. Pierwsze trzy ich rodzaje mogły być nabywane tylko przez podmioty krajowe, bony o okresie wykupu 26 tygodni i 52 tygodnie – także mogły nabywać osoby zagraniczne. Bony skarbowe są sprzedawane z dyskontem na przetargu. Bony podlegają wykupowi według wartości nominalnej po upływie okresu, na jaki został sprzedany.
Kolejną pożyczkę publiczną, zwaną jednoroczną pożyczką państwową, wprowadzono zarządzeniem Ministra Finansów z 5 maja 1992 r. Opiewa ona na łączną sumę 8 bln zł, w obligacjach na okaziciela o nominałach 1 min zł.
Obligacje mogą nabywać krajowe osoby prawne i fizyczne, a także krajowe spółki jawne, cywilne i komandytowe. Papiery te mogą być przedmiotem wolnego obrotu pomiędzy wymienionymi podmiotami. Emisja obligacji dokonywana jest w 4 seriach, co 3 miesiące. Cena zakupu obligacji jest ruchoma i zależy od ceny emisyjnej i zakumulowanych odsetek. Z zasady sprzedaż publiczna obligacji prowadzona jest w systemie zakupów księgowych, a ich nabywca otrzymuje imienne świadectwo depozytowe. Poza pewnymi wyjątkami obligacje te mogą być przedmiotem obrotu giełdowego. Są one oprocentowane według stopy stanowiącej sumę stawki bazowej i marży odsetkowej. Wysokość tej stopy oblicza się przy zastosowaniu dość skomplikowanych wzorów. Obligacje danej serii wraz z odsetkami podlegają wykupowi ze środków budżetu państwa po upływie roku od pierwszego dnia publicznej sprzedaży danej serii. Podlegają one przedawnieniu w ciągu dwóch lat od dnia, w którym przypada termin ich wykupu.
Niemalże równolegle z wyżej omówioną pożyczką jednoroczną, zarządzeniem Ministra Finansów z 12 maja 1992 r. wprowadzono trzyletnią pożyczkę państwową, na łączną kwotę 7 bln zł.
Jej zasady są bardzo zbliżone do przedstawionych dla jednorocznej pożyczki państwowej. Wśród oryginalnych rozwiązań tej pożyczki na podkreślenie zasługuje zwłaszcza dopuszczenie do udziału w niej zarówno krajowych, jak i zagranicznych osób prawnych i fizycznych, a także spółek jawnych, cywilnych oraz komandytowych. Podstawą obliczenia oprocentowania tej pożyczki jest stopa pro-centowa 13 tygodniowych bonów Skarbu Państwa.
Ustawa budżetowa na rok 1994 z dnia 25 marca 1994 r. upoważnia Ministra Finansów do emisji obligacji, bonów skarbowych i innych papierów wartościowych na następujących zasadach:
-do emisji obligacji pożyczek państwowych o terminach wykupu od jednego roku do pięciu lat. Łączna wartość wyemitowanych obligacji nie może przekroczyć kwoty 45 bln zł
-do emisji obligacji restrukturyzacyjnych na zwiększenie funduszy włas-nych i rezerw banków – do kwoty 19 bln zł, w celu przekazania ich bankom państwowym i bankom działającym w formie spółek akcyjnych z większościowym udziałem Skarbu Państwa, które spełniają warunki określone w ustawie z dnia 3 lutego 1993 r. o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 18, poz¦ 82)
-do emisji obligacji na pozyskanie środków NBP, przeznaczonych na operację wdrożenia umowy z bankami komercyjnymi (zrzeszonymi w Klubie Londyńskim)
-do emisji innych papierów wartościowych na pozyskanie środków na operację wdrożenia umowy z bankami komercyjnymi (zrzeszonymi w Klubie Londyńskimm).
Warunki emisji, o których mowa wyżej, określi Minister Finansów w drodze zarządzenia. Powyższe uwagi wskazują na szybki rozwój instytucji pożyczek w Polsce. Wiele przemawia też za tym, że rozwój ten będzie kontynuowany. Władze państwowe w naszym kraju coraz częściej będą stawały przed wyborem optymalnych źródeł finansowania swoich wydatków. Często sprowadzać się to będzie do klasycznego dylematu skarbowości: podnieść podatki (wprowadzić nowe) – zaciągnąć pożyczkę publiczną, czy ograniczyć wydatki?
Leave a reply