Od kwietnia 1994 r. pobór podatku od wzrostu wynagrodzeń został zastąpiony administracyjnym mechanizmem kontroli funduszu płac w przedsiębiorstwach publicznych lub z udziałem Skarbu Państwa (Dz. U. z 1993 r. Nr 134, poz. 648).
Wśród kosztów rzeczowych ważną pozycję stanowią wydatki ponoszone na odtworzenie środków trwałych (konserwacje, remonty). W ciężar kosztów zalicza się bowiem odpisy amortyzacyjne dokonywane według reguł i stawek ustalonych normatywnie (patrz szerzej pkt 1). Nie są natomiast zaliczane do kosztów wszelkie wydatki typu inwestycyjnego. Prowadzą one bowiem do podjęcia lub rozszerzenia działalności gospodarczej. Prawodawca wymaga, aby na te cele angażowano inne środki (zgromadzone dochody własne, zysk, kredyty i pożyczki). Do kosztów zalicza się jednak wydatki na prace badawczo-rozwojowe i doświadczalne, w tym również zakończone wynikiem negatywnym.
W strukturze kosztów istotną pozycję zajmują tzw. koszty finansowe. Obejmują one niektóre płatności z tytułów publiczno-prawnych (np. podatki i opłaty lokalne, składki na ubezpieczenie społeczne) i prywatno-prawnych (składki na ubezpieczenie majątkowe). W tej grupie znajdują się również odpisy na tworzenie funduszy socjalnego i mieszkaniowego w jednostkach gospodarki uspołecznionej (Dz.U. z 1990r. Nr 58, poz. 343 z późn. zm.). Wydatki na ten cel czynią nierównymi koszty uspołecznionych podmiotów gospodarczych.
Regulacje prawno-finansowe dotyczące wyników finansowych podmiotów gospodarczych
Zasady działalności gospodarczej i samofinansowania wymagają, aby inge rencja państwa w regulowanie rozmiarów zysku pozostającego do dyspozycj podmiotu gospodarczego oraz przeznaczenie tej części zysku były ograniczone.
Leave a reply