Niestety praktyka nie potwierdza na ogół tego faktu. Tylko niektóre konstytucje państwowe zawierają postanowienia dotyczące ustroju pieniężnego (np. Szwajcarii, Finlandii). Natomiast normy prawa ustroju pieniężnego rzadko są skodyfikowane w formie ustawowej, chociaż wymagają tego konstytucje większości państw. Uważa się bowiem, że są to przede wszystkim zagadnienia techniczne, które mogą być regulowane normami niższej rangi (np. aktami prawnymi Ministra Finansów lub aktami centralnego banku państwa).
W Polsce międzywojennej przepis art. 6 Konstytucji RP z dnia 17 marca 1921 r. wymagał, aby ustalenie systemu monetarnego następowało tylko na mocy ustawy. Przepisu tego nie respektowano (np. w 1924 r. ustrój pieniężny i system monetarny był regulowany rozporządzeniami Prezydenta RP). Dlatego też w noweli konstytucyjnej z dnia 2 sierpnia 1926 r. pojawił się wyraźny zakaz wydawania w tej sprawie rozporządzeń Prezydenta RP z mocą ustawy. Konstytucja RP z dnia 23 kwietnia 1935 r. przewidywała również ustawowy charakter regulacji prawnych w zakresie ustalania systemu monetarnego (art. 51) oraz brak możliwości wydawania w tym zakresie dekretów Prezydenta z mocą ustawy (art. 55).
W Polsce Ludowej początkowo przyjęto podobne zasady. W ustawie kon-stytucyjnej z dnia 19 lutego 1947 r. o ustroju i zakresie działania najwyższych organów RP (tzw. „Mała Konstytucja”) także wyraźnie zastrzegano, że Sejm nie może udzielić Rządowi pełnomocnictw do wydawania dekretów z mocą ustawy w sprawach dotyczących zmiany sytemu monetarnego (art. 4 ust. 1). Zasadę tę respektowano tylko formalnie. W październiku 1950 r. uchwalono bowiem równocześnie (tj. tego samego dnia – 28 października) ustawę o zmianie systemu pieniężnego (obowiązującą także aktualnie) oraz uchwałę Rady Ministrów w sprawie zmiany systemu pieniężnego (M. P. Nr 116, poz. 1446).
Leave a reply