Ma ono na celu realizację tych zamierzeń, które ustawodawca chce osiągnąć przez prawo materialne. Według tej koncepcji do postępowania podatkowego należy zaliczyć zarówno postępowanie ustalające, jak i postępowanie w zakresie dobrowolnego wykonywania zobowiązań podatkowych. Postępowanie to obejmuje dwie instancje.
Wąskie ujęcie postępowania podatkowego oznacza, że jest to regulowany przepisami prawa ciąg czynności podejmowanych przez organy podatkowe, podat-ników i innych uczestników postępowania, w celu ustalenia istnienia obowiązku podatkowego i konkretyzacji zobowiązania podatkowego. Ograniczenie polega na tym, że celem tak rozumianego postępowania jest rozstrzygnięcie sprawy podatkowej poprzez wydanie decyzji administracyjnej. Rozstrzygnięcie sprawy podatkowej wymaga ustalenia dwóch stanów: ustawowego stanu faktycznego określonego w normach prawnych regulujących poszczególne rodzaje podatków i stanu rzeczywistego występującego u konkretnego podatnika. Zestawiając stan rzeczywisty z podatkowo-prawnym stanem faktycznym szuka się odpowiedzi na pytanie, czy i w jakim stopniu stan rzeczywisty zawiera ustawowe znamiona podatkowo-prawnego stanu faktycznego i na tej podstawie dokonuje się rozstrzygnięcia sprawy podatkowej.
Rozróżnienie postępowania podatkowego w szerokim i wąskim znaczeniu ma istotne znaczenie praktyczne. Postępowanie podatkowe sensu stricto ma swe podstawy prawne w przepisach k.p.a., rozpoczyna się formalnym wszczęciem postępowania, przebiega według reguł ustalonych w k.p.a. i kończy się wydaniem decyzji administracyjnej, która może mieć różne kierunki rozstrzygnięć. Natomiast postępowanie podatkowe w szerokim znaczeniu jest to całokształt czynności prawnych i faktycznych podej mowanych przez organy podatkowe, organy kontroli, podatnika i innych uczestników postępowania, na podstawie różnych przepisów prawnych (nie tylko przepisów k.p.a.) i zmierzających do ustalenia istnienia obowiązku podatkowego, konkretyzacji zobowiązania podatkowego i dobrowolnej jego realizacji.
Leave a reply