Ustawa z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr !6, poz. 95 z późn. zm.)przesądziła o prawie każdej gminy do otrzymywania subwencji ogólnej oraz o zobiektywizowanym charakterze tej subwencji (tzn. o przyznawaniu jej w oparciu o zobiektywizowane kryteria). Ustawa ta nie regulowała natomiast sposobu ustalania globalnej wielkości subwencji do podziału między poszczególne gminy. Nie uczniła tego także poprzednio obowiązująca ustawa z 14 grudnia 1991 r. o dochodach gmin… (Dz, U. Nr 89, poz. 518 z późn. zm.).W praktyce posługiwano sie więc metodą wynikową, opartą na szacunkach i przewidywaniach dochodów i wydatków gmin oraz możliwościach budżetu państwa. Te ostatnie były zmienne, ale zawsze ograniczone. Dlatego gminy nie były w stanie przewidzieć nawet w przybliżeniu, wielkości subwencji, którą otrzymają w kolejnym roku.
Sytuację tę zmieniła zasadniczo ustawa z 10 grudnia 1993 r. o finansowaniu gmin (Dz-U. Nr 129, poz. 600).W art. 12 stanowi ona, że łączna kwota subwencji ogólnej dla gmin wynosi 0,9% planowanych dochodów budżetu państwa. Stabilizuje to wielkość subwencji ogólnej i wiąże ją z ogólną sytuacją budżetu państwa, eliminując próby przerzucania ewentualnego kryzysu finansów państwa na gminy. Jest to zresztą rozwiązanie zgodne z postulatami wcześniej zgłaszanymi w literaturze przedmiotu (zob. E. Ruśkowski – red., Finanse lokalne wybranych krajów socjalistycznych i kapitalistycznych, Białystok 1989 T. Dębówska-Romanowska, op.cit., s. 67).
Leave a reply