Koszty pracownicze

W sferze kosztów osobowych podstawowe znaczenie mają koszty pracow-nicze. Niektóre kategorie pracowników mają wynagrodzenia ustalone urzędowo w drodze aktów ustawowych łub rozporządzeń wykonawczych Rady Ministrów lub Ministra Pracy i Spraw Socjalnych. Dotyczy to zwłaszcza sfery budżetowej {ustawa z dnia 10 grudnia 1993 r. o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w sferze budżetowej, Dz. U. Nr 129, poz. 598). W ustawie z dnia 26 stycznia 1984 r. określono zasady tworzenia zakładowych systemów wynagradzania (Dz. U. z 1990r. Nr 69, poz. 407zpótzm.).Obowiązują również inne akty prawne z dziedziny prawa pracy. Nas interesuje natomiast to, że wydatki osobowe ponoszone na wynagrodzenia i wydatki podobne są regulowane również instrumentami prawno-finansowymi. Ma to miejsce co najmniej dwojako. Po pierwsze, przepisy prawa finansowego wskazują, które wydatki osobowe są finansowane w ciężar kosztów, a które mogą być finansowane z zysku. Po drugie zaś, za pomocą obciążeń podatkowych regulowano wzrost wynagrodzeń niektórych podmiotów gospodarczych utrzymując równocześnie zasadę swobody ustalania wynagrodzeń i ich wzrostu. Ustawa z dnia 22 grudnia 1990 r. o opodatkowaniu wzrostu wynagrodzeń (Dz.U. z 1991 r. Nr 1, poz. 1 z póź.zm.)obejmowała szeroki krąg podmiotów

gospodarczych, mimo równie szerokiego zakresu wyłączeń i zwolnień. Był to skuteczny instrument ograniczania wzrostu wynagrodzeń, zwłaszcza w odniesieniu do państwowych podmiotów gospodarczych, znajdujących się w ciągłej ostatnio presji strajkowej do wzrostu płac.

Mechanizmowi podatku od wzrostu wynagrodzeń poddane były także wypłaty premii i nagród, a także inne wypłaty pieniężne z funduszy socjalnego i mieszkaniowego. Pozornie było to sprzeczne z teorią tych funduszy, lecz potrzeba utrzymania równowagi towarowo-pieniężnej jest silniejsza od racji społecznych.

Leave a Reply