Podjęte reformy zaowocowały nową koncepcją ustrojową przedsiębiorstwa państwowego, większą samodzielnością spółdzielni i otwarciem struktury gospodarczej przed podmiotami zagranicznymi oraz dalszym rozwojem krajowego sektora prywatnego. Gospodarka pozostała nadal gospodarką planową, opartą jednak na innym systemie planów i na odejściu od dyrektywności planowania gospodarczego. Osiągnięto to dzięki ustawie z 26 lutego 1982 r. o planowaniu społeczno- gospodarczym (Dz.U¦ Nr 7, poz. 51 zpóźn.zm.).
W zakresie przedsiębiorczości państwowej ustawa z 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. nr 24, poz. 122 z pófn. zm.) zadeklarowała daleko idącą samodzielność przedsiębiorstwa chronioną prawnie, chociaż nadzorowaną przez organ założycielski. Zrezygnowano z dawno nic nieznaczących zasad rozrachunku gospodarczego, opierając działalność przedsiębiorstw na zasadzie samofinansowania. Działalność przedsiębiorstwa była nadal działalnością planowaną, lecz prowadzoną według planów podejmowanych w sposób samodzielny przez organy samorządu pracowniczego, które stały się obok dyrektora przedsiębiorstwa organami przedsiębiorstwa. Zniesiono obowiązek grupowania się przedsiębiorstw (utrzymano go w pewnym zakresie do 1983 r. w odniesieniu do tzw. zrzeszeń obowiązkowych), tworząc możliwość dobrowolnego grupowania się przedsiębiorstw w zrzeszeniach przedsiębiorstw. Te ostatnie nie mogły jednak finansować działalności przedsiębiorstw, ani też prowadzić redystrybucji finansowej.
Leave a reply