Wykroczenia dewizowe

Ponadto ustawodawca uznaje za wykroczenia dewizowe pewne rodzaje czynów niedozwolonych stosunkowo mało groźnych dla interesów dewizowych państwa (np. nieudzielenie wyjaśnień w sprawach objętych kontrolą dewizową, niezgłoszenie przywozu lub wywozu wartości dewizowych, odmowa podania informacji o obrotach i stanach na bankowych rachunkach w walutach obcych, niezgłoszenie przez osobę krajową mienia znajdującego się za granicą itp.).

Można przyjąć w uproszczeniu a contario, że za najgroźniejsze przestępstwa dewizowe ustawodawca uznał czyny o największym stopniu zagrożenia dla interesów dewizowych i porządku finansowego państwa, najostrzej je penalizując. Najwyższe kary, bo sięgające 500 000 000 zł przewidziano za: wyłudzenie zezwolenia dewizowego poprzez podstępne wprowadzanie w błąd organu uprawnionego do jego udzielania wywóz bez wymaganego zezwolenia za granicę wartości dewizowych prowadzenie przez osobę krajową bez wymaganego zezwolenia dewizowego lub wbrew jego warunkom działalności gospodarczej, polegającej na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych albo na pośrednictwie w kupnie lub sprzedaży tych wartości. W dwóch ostatnich sytuacjach może zostać orzeczona kara dodatkowa w postaci przepadku stosownych wartości dewizowych, przy czym w przypadku nielegalnego wywozu wartości dewizowych takie orzeczenie jest obligatoryjne. Natomiast w pierwszym z najostrzej penalizowanych przestępstw możliwe jest orzeczenie kary zasadniczej pozbawienia wolności do 1 roku, kary grzywny lub obu tych kar łącznie.

Pomimo pewnej jednorodności wszystkich przestępstw i. wykroczeń dewizowych (wszystkie skierowane są przeciwko interesom dewizowym państwa) struktura i właściwość organów orzekających w sprawach dewizowych są niezwykle skomplikowane.