Po drugie, pomocy z funduszu można było udzielić tylko wówczas, gdy region korzystał już z pomocy własnego kraju. Po trzecie, pomoc z funduszu mogła dotyczyć tylko inwestycji o wartości przekraczającej 50 tys. jednostek rozrachunkowych (ECU). Po czwarte, określono pod względem przedmiotowym tylko trzy rodzaje inwestycji, które mogły być finansowanne z funduszu. W 1978 r. przeprowadzono reformę funduszu, ujmując jego środki w dwóch grupach: kodowo określonych i nieokreślonych (tylko 5% funduszu). Te ostatnie były przeznaczane na ograniczanie negatywnych skutków regionalnych spowodowanych przyjęciem nowych członków Wspólnoty.
Traktat z Maastricht zobowiązał Radę do utworzenia przed 31 grudnia 1993 r. Funduszu Spójności. Celem było wniesienie wkładu finansowego Wspólnoty do projektów w sferze środowiska i sieci transeuropejskich w zakresie infrastruktury transportowej. Organizacja funduszu miała nastąpić przy zachowaniu obowiązującej procedury i kompetencji, a więc po uzyskaniu zgody Parlamentu i po porozumieniu z Komitetem Ekonomiczno-Społecznym i Komitetem Regionów. Zakres kompetencji Komitetu Ekonomiczno-Społecznego uległ przy tym zmianie, a Komitet Regionów został powołany w traktacie z Maastricht.
Traktat z Maastricht wprowadził jeszcze jedną ważną zasadę dla gospodaro-wania funduszami Wspólnoty. Dał mianowicie Radzie możliwość określania zadań, wskazywania celów priorytetowych i organizacji funduszy strukturalnych, łącznie z możliwością ich grupowania (łączenia). Rada została zobowiązana do określenia ogólnych zasad dotyczących funduszy i do wydania przepisów zapewniających ich skuteczność oraz wzajemną koordynację, jak również zharmonizowanie z innymi instrumentami finansowymi stosowanymi w ramach Wspólnoty.
Leave a reply