Konstrukcja prawna kredytu bankowgo

Różnice te sprawiają, że udzielanie pożyczek bankowych odnosi się raczej do osób fizycznych i to głównie na cele konsumpcyjne. Charakterystycznym jest fakt, że w gospodarce sterowanej dyrektywnie banki mogły udzielać pożyczek bankowych tylko podmiotom wskazanym w przepisach prawnych i na cele tam określone. W warunkach gospodarki rynkowej stan ten uległ zmianie o tyle, że pożyczkę bankową może zaciągnąć każdy podmiot i na każdy cel jest ona jednak wysokooprocentowana i podlega podobnym rygorom jak kredyt bankowy (np. co do zabezpieczenia).

Konstrukcja prawna kredytu bankowgo jest o wiele bardziej skomplikowana od pożyczki bankowej, ponieważ istnieją różne rodzaje kredytów bankowych. Ze względu na przedmiot są to kredyty obrotowe i inwestycyjne. Biorąc pod uwagę okres, na jaki kredyt jest udzielany wyróżniamy kredyty: krótkoterminowe (do roku), średnioterminowe (do 5 lat) i długoterminowe (powyżej 5 lat). Przyjmując za kryterium formę kredytu można je podzielić na kredyty:

– w rachunku bieżącym,

– w rachunku kredytowym,

– dyskontowe,

– akceptacyjne,

– związane ze skupem faktur,

– związane z leasingiem.

W zależności od prawnej formy zabezpieczenia kredytu można je podzielić na kredyty: lombardowe, hipoteczne i inne. Natomiast z punktu widzenia waluty, w której są udzielane występują kredyty zlotowe i dewizowe.

W warunkach gospodarki rynkowej bezpośrednie oddziaływanie państwa na kształtowanie się stosunków kredytowych między bankami a ich klientami jest mocno ograniczone w porównaniu do warunków gospodarki sterowanej dyrektywnie przez państwo. W okresie przejściowym od jednego typu gospodarki do drugiego utrzymują się jednak pewne pozostałości systemu gospodarki socjalistycznej.