Uporządkowanie stosunków kredytowych

Kredytowanie stanowiło w nim ważny instrument zarządzania gospodarką naroodową. Banki były wyposażone w liczne uprawnienia władcze w zakresie kontroli gospodarki finansowej, natomiast zestaw środków tzw. oddziaływania kredytowego był rozbudowany i zawierał nie tylko instrumenty oddziaływania prawno-finansowego. W toku przechodzenia do gospodarki rynkowej pozostało do rozwiązania wiele problemów z tego zakresu, ponieważ polityka kredytowa państwa uległa radykalnej zmianie.

Na mocy ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o uporządkowaniu stosunków kredytowych (Dz.U. Nr 74, poz. 440 z póLn. zm.)uchylono nałożone na banki obowiązki dotyczące zapewnienia uprzy wilej owań i preferencj i w zakresie dostępu do kredytów oraz ich oprocentowania i warunków spłaty. Jednocześnie z mocy ustawy uchylono postanowienia umów kredytowych ustalające oprocentowanie kredytów według stawek stałych i preferencyjnych. Na 1990 r. przewidziano pewne rozwiązania przejściowe. Natomiast na przyszłość przyjęto, że kredytobiorcom może być udzielana pomoc polegająca na pokrywaniu ze środków budżetowych części zadłużenia wobec banku lub części należnego bankom oprocentowania. Środki, kierunki i cele, przeznaczone na udzielenie tej pomocy, określa ustawa budżetowa. Rada Ministrów jest zaś upoważniona do określania szczegółowego trybu udzielania wymienionej pomocy. Objęto nią w szczególności finansowanie nakładów związanych z budownictwem mieszkaniowym, produkcją rolną oraz innymi celami społecznymi i gospodarczymi (patrz szerzej rozporządzenia Rady Ministrów opublikowane w Dz.U. z 1991 r. Nr 50, poz. 217 Nr 60, poz. 255 i Nr 82, poz. 366 oraz Nr 94, poz. 423 z 1992 r. Nr 24, poz. 102 i Nr 54, poz. 257).