Normatywne środki trwałe

Na równi z ceną zakupu lub środkiem wytworzenia traktuje się wartość rynkową środka nabytego w drodze darowizny. Natomiast przez cenę zakupu w imporcie rozumie się cenę, jaką nabywca płaci za zakupione środki trwałe, powiększoną o cło i podatek imortowy graniczny.

Przepisy prawne określające normatywne pojęcie środków trwałych stosuje się do podatników podatku dochodowego od osób prawnych. Dotyczą one także jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, z wyjątkiem pozbawionych osobowości prawnej. Formalnie nie odnoszą się one do osób fizycznych. Jest to jednakże ograniczenie pozorne, ponieważ inne przepisy prawne (rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości, Dz. U. Nr 10, poz. 35 i Nr 124, poz. 554, z 1992 r. Nr 96, poz. 476, z 1993 r. Nr 46, poz. 208)rozszerzają krąg podmiotowy tych ustaleń. Co więcej, zawierają one także normatywne określenia takich pojęć jak: „środki pieniężne”, „rzeczowe składniki majątku”, „środki trwałe”, „składniki majątku trwałego”, „wartości niematerialne i prawne”, „techniczny koszt wytworzenia” itd. Taką samą zasadę zawierają przepisy dotyczące osób fizycznych i spółek cywilnych objętych obowiązkiem prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, Dz. U. Nr 99, poz. 486, z 1993 r. Nr 28, poz- 132 i Nr 131, poz. 623).

Środki nie zaliczone do środków trwałych są środkami obrotowymi. Są to przedmioty pracy, wyroby gotowe, środki pieniężne i niektóre środki pracy. Cha-rakteryzują się one całkowitym przenoszeniem swej wartości na wytworzony produkt w jednym ruchu okrężnym środków obrotowych.