Pożyczki publiczne w ostatnich latach w Polsce cz. II

W jej wykonaniu Minister Finansów decyzją z 16 czerwca 1989 r. zarządził emisję obligacji Skarbu Państwa na łączną wartość 600 mld zł. Celem tej emisji było dostarczenie przejściowych środków budżetowi państwa – głównie na sfinansowanie części deficytu budżetowego. Pożyczka ta miała charakter krótkoterminowy i podlegała spłacie (poprzez wykup obligacji) ze środków budżetowych w terminie półrocznym od nabycia obligacji.

Oprocentowanie obligacji ustalono na 60% w stosunku rocznym, płatne z góry poprzez odliczenie go od wartości nominalnej obligacji. Dla zwiększenia atrakcyjności wspomnianej pożyczki przyznano nabywcom obligacji prawo regulowania nimi zobowiązań wobec Skarbu Państwa, w tym zobowiązań podatkowych, jednak dopiero po czterech miesiącach od daty zakupu obligacji w banku. Jednocześnie osoby, które zdecydowały się przetrzymać obligacje przez 182 dni otrzymywały premię w wysokości 20% ich wartości nominalnej.

W oparciu o upoważnienie zawarte w ustawie z 30 października 1989 r. o zmianie ustawy budżetowej na 1989 r. (Dz. U. Nr 59, poz. 350) Minister Finansów zarządzeniem z dnia 10 listopada 1989 r. wprowadził emisję drugiej obligacji skarbowej, na kwotę 5 bln zł. Obligacje sprzedawane są od 1 grudnia 1989 r. i wygasają 31 grudnia 2000 r. Mamy tu więc do czynienia z pożyczką średnioterminową, która ma pomóc w ograniczeniu deficytu budżetowego oraz zachęcić obywateli do udziału w prywatyzacji.

Obligacje tej pożyczki, podobnie zresztą jak pierwszej, mogą być nabywane wyłącznie przez osoby fizyczne – obywateli polskich stale zamieszkujących w kraju. Nabywca wpłaca przy jej zakupie wartość nominalną. Wartość obligacji przy wykupie zależy od jej terminu i sposobu realizacji. Do 30 listopada 1994 r. obligacje są oprocentowane według zmiennej stopy miesięcznej, równej w poszcze

gólnych miesiącach wskaźnikowi wzrostu cen detalicznych, ogłaszanemu przez Prezesa GUS. Posiadacze obligacji mogą do 30 listopada 1994 r. płacić nimi za akcje Skarbu Państwa (głównie chodzi o akcje prywatyzowanych prrzedsiębiorstw państwowych). Uzyskują wówczas 20% bonifikatę, liczoną nie tylko w stosunku do wartości nominału obligacji, ale także do jej oprocentowania.