Po pierwsze, państwo nie może dopuścić do tego, aby pod pojęciem kosztów kształtowały się dowolne wydatki przedsiębiorcy, ponieważ w ten sposób uległyby zmniejszeniu wpływy z tytułu podatku dochodowego oraz wpływy z innych tytułów obciążających zysk przedsiębiorstwa. Po drugie, państwo musi zapewnić jednolitość posługiwania się pojęciem kosztów ze względu na porównywalność wyników finansowych różnych podmiotów ggospodarczych, zarówno w skali kraju, jak i w układzie międzynarodowym. Po trzecie, państwo nie może dopuścić do przemieszczenia sfery wydatków finansowych z zysku do sfery wydatków finansowych w ciężar kosztów, ponieważ tego rodzaju polityka prowadzi do nieuzasadnionego wzrostu cen, co wywołuje z kolei dalsze konsekwencje ekonomiczne i społeczne (np. wzrost wydatków budżetowych, presja na wzrost płac, pogłębienie się nierównowagi rynkowej i społecznej).
Z ekonomicznego punktu widzenia struktura kosztów działalności nie jest jednolita. Obejmuje ona trzy grupy wydatków: osobowe, rzeczowe i tzw. finansowe. Są one odpowiednio kolejno związane z wydatkami dotyczącymi zatrudnienia pracowników (wynagrodzenia i wszelkie wydatki podobne do wynagrodzenia), dalej z wydatkami dotyczącymi wydatków rzeczowych (zakupu surowców, paliw, materiałów, półfabrykatów, usług oraz eksploatacji i remontów maszyn i urządzeń), a także z wydatkami, które stanowią obciążenie finansowe o charakterze publicz- no-prawnym (np. kary umowne, odszkodowania, odsetki od różnego rodzaju należności).
Z powodów, o których była mowa wyżej, państwo zapewnia jednolite traktowanie wydatków jako kosztów, kwalifikując je do danej grupy ekonomicznej. Ma to istotne znaczenia dla kształtowania wysokości cen, a przez to także przychodów i zysków. Ponadto ma to istotne znaczenie dla systemu podatkowego i systemu dotacji budżetowych, a także dla kształtowania polityki pieniężno-kredytowej oraz dla ubezpieczeń społecznych i gospodarczych.
Leave a reply