Nastąpiło dalsze rozluźnienie rygorów w zakresie gospodarki funduszowej przedsiębiorstw. Podstawowymi źródłami finansowania stały się obok zysku i amortyzacji przedsiębiorstw także kredyty bankowe. Banki zaczęły prowadzić aktywną politykę kredytową, udzielając kredytów przedsiębiorstwom po uprzednim zbadaniu i ocenie ich zdolności kredytowej. Stworzony przepisami ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych, a także przepisami innych ustaw z tej samej daty (o cenach, prawo bankowe, o opodatkowaniu jednostek gospodarki uspołecznionej) system finansowy przedsi biorstw państwowych różnił się przede wszystkim tym od systemów wcześniejszych, iż czynił przedsiębiorstwa państwowe odpowiedzialnymi prawnie za wynik ich działalności. W 1983 r. uchwalono bowiem ustawę o poprawie gospodarki przedsiębiorstwa państwowego oraz o jego upadłości (Dz. U. Nr 36, poz. 165 z późn.zm.), która zawierała rozwiązania wskazujące na formy egzekwowania tej odpowiedzialności.
Różne przyczyny (w tym nadmiernie rozbudowana i źle pojmowana samo-rządność pracownicza, konserwatyzm kadr kierowniczych, złe wykonywanie nadzoru nad przedsiębiorstwami) spowodowały, że atrakcyjnie zapowiadające się rozwiązania systemowe z 1982 r. nie sprawdzały się w praktyce, mimo licznych korekt dokonywanych w latach następnych. Swojej szansy nie wykorzystała również spółdzielczość, przytłoczona konserwatyzmem tracących władzę związków spółdzielczych. Nie rozwinął się szerzej także sektor prywatny, w tym działalność gospodarcza podmiotów zagranicznych mimo zachęcających uregulowań ustawowych z lipca 1982 r. oraz z 1986 r.
Leave a reply