Obejmowały one następujące informacje i ustalenia: cele polityki pieniężnej, podaż pieniądza i narzędzia jej kontroli, działalność depozytowo-kredy tową, budżet państwa i system bankowy, kurs walutowy i politykę dewizową, rozwój rynku pieniężnego i kapitałowego, usprawnienie usług bankowych (np. uchwała Sejmu z dnia 23 lutego 1991 r. w sprawie założeń polityki pieniężnej na rok 1991, M.P. Nr 13, poz. 85). Był to więc dokument ogarniający w zasadzie całość obiegu pieniądza. Jednocześnie zastępował on inne, dotychczas sporządzane plany obiegu pieniężnego. Razem z systemem rezerw obowiązkowych, kredytu refinansowego i reguł nadzoru bankowego tworzył on nowe instrumentarium prawne regulowania obiegu pieniężnego w Polsce.
W 1992 r. dokonano pewnej zmiany dotychczasowych rozwiązań (ustawa z dnia 14 lutego 1992 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe i niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 20, poz. 78). Przyjęto mianowicie, że Prezes NBP ma obowiązek przedkładać Sejmowi raport o stanie pieniądza i projekt założeń NBP w zakresie polityki pieniężnej na rok następny, równocześnie z projektem budżetu państwa przedkładanym przez rząd. Założenia polityki pieniężnej uchwala Sejm wraz z ustawą budżetową. Na Prezesie NBP spoczywa także obowiązek składania okresowych sprawozdań z realizacji założeń polityki pieniężnej.
Wprowadzone zmiany są pod względem legislacyjnym dalece nieprecyzyjne, podobnie zresztą jak i inne unormowania prawne dotyczące planowania gospo-darczego. Nie przewidziano bowiem możliwości odrzucenia lub zmiany założeń polityki pieniężnej przez Sejm, a także możliwości uchwalenia takich założeń wówczas, gdy uchwala się tylko prowizorium budżetowe. W rezultacie tej zmiany założenia polityki pieniężnej uchwalone przez Sejm zostały w 1992 r. ogłoszone jako uchwała Sejmu z dnia 5 czerwca 1992 r. w sprawie założeń polityki pieniężnej na 1992 r. (M. P. Nr 30, poz. 205).
Leave a reply