Prawo bankowe wymaga, aby banki wystawiały dowody imienne lub dowody na okaziciela na włożone wkłady oszczędnościowe. Dopuszczenie dowodów na okaziciela komplikuje zresztą sprawę charakteru prawnego umowy rachunku osz-czędnościowego, ponieważ w tej sytuacji trudno jest uznać ją za umowę rachunku bankowego, w której posiadacz rachunku musi być oznaczony imiennie. Przepisy prawa bankowego oraz przepisy wykonawcze (rozporządzenie Ministra Sprawied-liwości z dnia 9 listopada 1989 r. w sprawie zasad i trybu umarzania imiennych dowodów na złożone wkłady oszczędnościowe, Dz.U. Nr 63, poz. 384) regulują zasady i tryb umarzania dowodów na złożone wkłady oszczędnościowe. Ponadto prawo bankowe gwarantuje wkładom oszczędnościowym zwolnienie od zajęcia na podstawie tytułu wykonawczego (sądowego lub administracyjnego) do wysokości równej trzykrotnej średniej miesięcznej płacy pracowników w gospodarce narodowej. Prawo bankowe zapewnia także zaspokojenie należności przypadających z tytułu wkładów oszczędnościowych, lokat i rachunków bieżących od banku uznanego za upadły i to w pierwszej kolejności po zaspokojeniu zobowiązań publicz- no-prawnych. Prawo bankowe reguluje również kwestię wypłaty wkładów oszczędnościowych po śmierci wkładcy, a także zagadnienia otwierania i prowadzenia rachunków oszczędnościowych dla osób niepełnoletnich. Całość tych uregulowań wskazuje na przewagę elementów prawno-finansowych nad elementami cywilnoprawnymi umowy rachunku oszczędnościowego.
W warunkach gospodarki rynkowej prawo bankowe nie reguluje natomiast kwestii ustalania wysokości oprocentowania środków pieniężnych stanowiących wkłady oszczędnościowe. Ustalenia te należą do banków i są elementem konkurencji między nimi. Rzecz jasna, każdy z banków kieruje się w tym zakresie rodzajem wkładu i czasem, na który składa się oszczędności.
Leave a reply