W świetle prawa bankowego z 1928 r. czynności bankowe dzieliły się na zwykłe i wymagające osobnej koncesji ministra skarbu. Prawo bankowe nie definiowało czynności zwykłych, wyliczało natomiast czynności wymagające koncesji. W następnych ustawach dotyczących prawa bankowego (z 1960, 1975, 1982 r.) wyliczano już czynności bankowe, lecz równocześnie zmiennie i równolegle posługiwano się pojęciem „zadań banków”.
Prawo bankowe z 1989 r. (tekst jedn. Dz.U. z 1992 r. Nr 72, poz. 359, z>n.: z 1993 r. Nr 6, poz. 29, Nr 28, poz. 127 i Nr 134, poz¦ 646) nie używa już terminu „zadania banków”. Wylicza natomiast czynności bankowe, traktując to wyliczenie jako otwarte („w szczególności). Obejmuje ono:
– prowadzenie rachunków bankowych,
– przyjmowanie wkładów oszczędnościowych i lokat terminowych,
– przeprowadzanie rozliczeń pieniężnych,
– udzielanie i zaciąganie kredytów i pożyczek pieniężnych,
– wykonywanie operacji wekslowych i czekowych,
– przyjmowanie i dokonywanie lokat w bankach krajowych i zagranicznych,
– udzielanie oraz przyjmowwanie poręczeń i gwarancji bankowych,
– dokonywanie obrotu wartościami dewizowymi oraz prowadzenie obsługi finansowej za granicą,
– prowadzenie obsługi pożyczek państwowych,
– emitowanie papierów wartościowych, dokonywanie obrotu tymi papierami oraz prowadzenie kont depozytowych papierów wartościowych,
– dokonywanie zleconych czynności związanych z emisją papierów war-tościowych,
– przechowywanie przedmiotów i papierów wartościowych oraz udostępnianie skrytek sejfowych.
Leave a reply