W 1973 r. utworzony został Europejski Fundusz Współpracy Walutowej oraz Bank Rozrachunków Międzynarodowych, pełniący funkcje agenta Funduszu. W1978 r. stworzono podstawy prawne dla Europejskiego Systemu Walutowego. Opiera się on na trzech zasadach: 1) stałym kursie walutowym, 2) podziale kosztów interwencji kursowych, 3) rozwoju współpracy między krajami członkowskimi. Przyjęcie tych zasad stało się możliwe dzięki utworzeniu wspólnej jednostki walutowej ECU oraz określeniu relacji między walutami ESW a walutami zewnętrznymi.
Do czasu utworzenia EWG państwa członkowskie miały znaczną autonomię w dziedzinie walutowej. Traktat rzymski o EWG zmienił nieco tę sytuację, ponieważ włączył politykę walutową w ramy polityki gospodarczej, nakazując państwu członkowskiemu dążenie do stabilizacji poziomu ceł, równowagi bilansu płatniczego i zaufania do własnej waluty. Przewidziano także potrzebę koordynacji polityki walutowej, zwłaszcza zaś kursów walutowych. Kompetencje w tym zakresie powierzono Radzie Ministrów oraz Komitetowi Doradczemu do Spraw Walutowych i Komitetowi Prezesów Banków Centralnych. W wyniku rozwoju integracji walutowej w 1986 r. postanowienia Traktatu Rzymskiego zostały uzupełnione postanowieniami Jednolitego Aktu Europejskiego o przepisy dotyczące unii gospodarczej i walutowej. Stanowiło to zapoczątkowanie dalszych prac organów Wspólnoty nad urzeczywistnieniem idei unii walutowej. W raporcie komisji J.Delorsa opracowano trzy etapy realizacji tego pomysłu. Pierwszy z nich, obejmujący lata 1990-1993 polegał na tworzeniu wspólnego obszaru finansowego Wspólnoty w następstwie liberalizacji obrotu usługami bankowymi, papierami wartościowymi i usługami ubezpieczeniowymi oraz innych działań integracyjnych. W drugim etapie, rozpoczynającym się od 1994 r. ma nastąpić analiza stopnia konwergencji polityki gospodarczej, pieniężnej i walutowej, zwłaszcza zaś stabilizacji cen i uzdrowienia finansów publicznych.
Leave a reply