Europejski Instytut Walutowy

Europejski Instytut Walutowy ma odrębną osobowość prawną. Jest kierowany przez radę, złożoną z prezesów narodowych banków centralnych i przez prezesa rady, powołanego przez Radę Europejską na wniosek Instytutu. Likwidacji ulega dotychczasowy Komitet Prezesów Banków Centralnych. Do podstawowych zadań Instytutu należą: intensyfikacja współpracy między bankami centralnymi krajów członkowskich, koordynacja polityki walutowej krajów członkowskich dla osiągnięcia stabilizacji cen, prowadzenie konsultacji z bankami centralnymi w sprawach dotyczących działalności instytucji finansowych i stabilizacji rynków finansowych, przejęcie zadań Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej, ułatwienie sto-sowania ECU. Inne szczegółowe zadania Instytutu, w tym jego działania operacyjne i przygotowania do przejścia do trzeciego etapu unii walutowej określa statut Instytutu.

Dla wypełnienia swoich zadań Instytut został wyposażony w autonomię. Członkowie Instytutu nie mogą podlegać żadnym zaleceniom lub zobowiązaniom ze strony władz krajów członkowskich i organów Wspólnoty. Instytut podejmuje decyzje lub wydaje opinie oraz zalecenia. Te ostatnie nie mają mocy wiążącej, w przeciwieństwie do decyzji Instytutu. Jego działalność jest finansowana ze środków własnych, których źródła i wysokość określa Rada Instytutu.

Na początku trzeciego etapu unii walutowej, czyli 1 stycznia 1997 r. lub najdalej 1 stycznia 1999 r. podejmą działalność Europejski System Banków Centralnych (ESBC) i Europejski Bank Centralny (EBC). Ich zadania i status zostały uregulowane w traktacie o Unii Europejskiej i w statucie (patrz szerzej H. Gron- kiewicz-Waltz, Bank centralny. Od gospodarki planowej do rynkowej, Warszawa 1992). W skład ESBC wchodzą EBC i narodowe banki centralne. Podstawowym zadaniem ESBC, jest zabezpieczenie stabilizacji cen i przeciwdziałanie inflacji. W tym celu ESBC ma wspierać politykę gospodarczą krajów członkowskich kierując się zasadą otwartej gospodarki z wolną konkurencją.