W postanowieniach prawnych regulujących gospodarkę finansową Wspólnot używa się pojęcia funduszu. Nie ma ono jednak znaczenia, jakie nadaje się terminowi w nauce finansów i prawa finansowego. Fundusze Wspólnoty nie są bowiem funduszami celowymi, które mają ściśle określone źródła dochodów i kierunki wydatków. Pojęcia tego używa się natomiast jedynie dla podkreślenia celu finansowania. Jest to zatem raczej nazwa pewnej podziałki klasyfikacyjnej w budżecie Wspólnoty, w której planuje się i ustala wydatki Wspólnoty na ściśle określone grupy celów. W takim rozumieniu w ramach Wspólnoty występują następujące fundusze: 1) Europejski Fundusz Socjalny (Społeczny), 2) Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolniczych, 3) Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, 4) Fundusz Spójności.
Europejski Fundusz Socjalny (Społeczny) funkcjonuje od 1960 r. Zakres jego oddziaływania ograniczał się początkowo do finansowania zapomóg z tytułu konieczności zmiany zawodu lub miejsca zamieszkania, wynikającej z przebudowy struktury gospodarczej. Z funduszu refundowano 50% kosztów związanych ze zmianą zawodu lub miejsca zamieszkania wymagającego podjęcia nowej pracy. Refundacja następowała na wniosek organów rządowych krajów członkowskich. Fundusz socjalny stanowił więc ogniwo pośrednie w finansowaniu zmian zawodowych. Dla zwiększenia oddziaływania funduszu na rynek pracy podejmowano liczne zmiany w konstrukcji funduszu (np. w 1971 i 1977 r.).
Poważnych zmian dokonał również traktat z Maastricht. Uznał, że fundusz powinien służyć szeroko rozumianej polityce społecznej, edukacji, szkoleniu za-wodowemu i młodzieży. Fundusz ma zwiększać możliwości zatrudnienia pracowników na rynku wewnętrznym i przyczynić się w ten sposób do podnoszenia poziomu życia. Ponadto fundusz ma zwiększać geograficzną i zawodową mobilność wewnątrz Wspólnoty oraz ułatwiać' pracownikom dostosowywanie się do zmian w przemyśle, zwłaszcza przez szkolenie zawodowe i zmianę zawodu.
Leave a reply