W doktrynie oraz w orzecznictwie Trybunału pojęcie pomocy udzielanej przez państwo lub ze źródeł państwowych jest traktowane niezwykle szeroko. Do tradycyjnych form pomocy zalicza się: subwencje, zwolnienie od podatków i opłat, nisko oprocentowane pożyczki, nie obciążanie kosztów i ustalanie zróżnicowanych składek na ubezpieczenia społeczne, przejmowanie terenów i budynków nieodpłatnie lub na uprzywilejowanych warunkach, udzielanie gwarancji kredytowych i gwarantowanie dywidendy. Oprócz tego występują inne formy pomocy, jak np. udzielanie premii pracownikom przedsiębiorstw znajdujących się w kryzysie, stosowanie uprzywilejowanych stawek kredytu redyskontowego, zrzekanie się zapłaty odsetek od kapitału przedsiębiorstwa publicznego, udziały publiczne w kapitale przedsiębiorstw.
Trzeba naturalnie zwrócić uwagę na to, że zakaz zawarty w art. 92 ust. 1 nie ma charakteru bezwzględnego. Dotyczy on jedynie takich form pomocy, które nie prowadziłyby do naruszenia wymiany między członkami Wspólnoty wypaczając konkurencję lub grożąc jej wypaczeniem. Oznacza to, że dozwolone jest stosowanie takich form pomocy, które nie zagrażają naruszeniu wartości, o których mowa w art. 92 ust. 1. Ponadto godne podkreślenia jest to, że cała konstrukcja zakazu pod względem podmiotowym odnosi się do przedsiębiorstw publicznych korzystających z pomocy państwa, nie zaś np. z pomocy gminy. Oznacza to rzecz jasna, że przedsiębiorstwa gminne są adresatami przepisu art. 92 o ile korzystają z pomocy państwa lub ze źródeł państwowych.
Leave a reply