Do prowadzenia działalności gospodarczej niezbędne jest istnienie pewnego kapitału w postaci środków trwałych i obrotowych (w tym środków pieniężnych). Służy on bezpośrednio wytworzeniu lub świadczeniu usług. Prawo wymaga, aby podmiot gospodarczy dysponował pewną kwotą kapitału własnego bądź też był wyposażony majątkowo przez organ założycielski. Wiadomo bowiem, że napływ przychodów ze sprzedaży towarów i usług poprzedza proces wydatkowania środków na zakup środków produkcji, materiałów i paliw, na opłacenie siły roboczej oraz na inne koszty. Problem tkwi więc w tym, czy prawo powinno, a jeżeli tak, to. dlaczego, określać w formie praw i obowiązków reguły gromadzenia środków pieniężnych przez podmiot gospodarczy, a także regulować wydatkowanie tych środków w formie produkcji i podziału zysku. Jeżeli prawo normuje te procesy mamy do czynienia z normatywną regulacją gospodarki finansowej podmiotów gosppodarczych. Może ona dotyczyć całości gospodarki, jak i poszczególnych jej fragmentów, np. gospodarki środkami trwałymi i obrotowymi, tworzenia funduszy celowych, osiągania przychodów (cen, opłat itp.), ponoszenia kosztów (określenie rodzajowe), pokrywania strat, podziału zysku itd.
Do organizacji gospodarki finansowej podmiotu gospodarczego przywiązuje się wielką wagę. Odnosi się ona oczywiście głównie do działalności prowadzonej w formie przedsiębiorstwa i to w większych rozmiarach, nie zaś do skromnej działalności gospodarczej opartej na pracy własnej i zaspokajającej jedynie potrzeby konsumpcyjne.
Leave a reply