Parytet waluty, oparty na parytecie złota, ustalono także dla walut b. krajów socjalistycznych, mimo iż nie miały one waluty wymienialnej. W Polsce parytet ten dla złotego ustaliła ustawa z 28 października 1950 r. na poziomie 0, 222168 grama czystego złota. Paiytet ten obowiązywał do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. – Prawo bankowe (Dz. U. Nr 7, poz. 56), tj. do 1 lipca 1982 r. Od tego momentu zrezygnowano z ustalania parytetu złotego.
Należy nadmienić, iż państwa kapitalistyczne znacznie wcześniej zaczęły rezygnować z ustalania i utrzymywania parytetu waluty opartego na złocie. Najpóźniej dokonano tego w USA w stosunku do dolara (w 1971 r.) W 1969 r. stworzono nowy rodzaj międzynarodowego pieniądza bankowego, którym stały się Szczególne Prawa Trasowania (SDR). Są one przeznaczone do dokonywania zapłaty pomiędzy członkami MFW w wypadku deficytu pieniężnego. SDR są wymienialne na waluty obce, lecz nie na złoto. Jest to więc nowy typ bezgotówkowego pieniądza bankowego, na który nie wystawia się żadnych dokumentów w postaci biletów bankowych. Począwszy od 1971 r. w wyniku zawartego w Waszyngtonie porozumienia międzynarodowego dziesięciu najbardziej uprzemysłowionych krajów zachodnich parytet waluty jest określany w stosunku do waluty międzynarodowej w postaci specjalnych praw ciągnienia (SDR), europejskiej jednostki walutowej (ECU) lub „koszyka” walutowego. W ten sposób stanowi on w istocie centralny kurs walutowy. Niezależnie od SDR państwa członkowskie EWG przyjęły w 1979 r. dla własnych rozrachunków wspólną jednostkę pieniężną pod nazwą ECU (European Currency Unit), która jest oparta na „koszyku” walut tych państw.
Leave a reply