W sumie Prawo dewizowe z 17 lutego 1989 r. i ogólne zezwolenie Ministra Finansów przewidują kilkanaście tytułów, kiedy osoby krajowe mogą przekazywać za granicę waluty obce.
Prawo dewizowe przewiduje także możliwość przekazywania za granicę waluty przez określone, wąskie kręgi podmiotów, w związku z ich sytuacją lub prowadzoną działalnością.
Tak więc fizyczne osoby krajowe mogą przekazywać waluty z rachunku „A” na określone wydatki podmioty gospodarcze mogą przekazywać za granicę środki dewizowe na pokrycie odpowiedzialności kontraktowej, deliktowej i z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia się, związanej z zawarym kontraktem lub świadczonymi za granicę usługami hotelarskimi i kempingowymi podmioty gospodarcze prowadzące działalność w zakresie turystyki mogą przekazywać też za granicę walutę na nabycie od osób zagranicznych usług turystycznych spółki z udziałem zagranicznym mogą przekazywać walutę na spłatę zaciągniętych w bankach za granicą kredytów.
Z uprawnień do przekazywania walut wymienialnych za granicę korzystają także osoby zagraniczne. Lista tych uprawnień jest jednak nieporównanie węższa, niż w przypadku osób krajowych i sprowadza się w zasadzie do możliwości transferu waluty z rachunku „C” walut nabytych w drodze spadku walut nabytych w NBP za walutę polską, uzyskaną ze świadczeń emerytalno-rentowych oraz kilku innych sytuacji o mniejszym znaczeniu.
3)Przywóz do kraju i wywóz z kraju waluty polskiej, zarówno przez osoby krajowe, jak i zagraniczne podlega poważnym ograniczeniom i może mieć miejsce tylko w nielicznych sytuacjach przewidzianych przepisami prawa.
Leave a reply