Kompetencje do określania zasad ustalania kursów walut obcych

W Polsce w 1989 r. stworzono powszechną możliwość zakupu walut obcych za złote, co nie uczyniło jednakże waluty polskiej walutą wymienialną poza granicami Polski. Wzrost znaczenia obrotów z zagranicą sprawia, że istotnego znaczenia nabiera stosowanie rzeczy wistej relacji wymiennej między walutą krajową a walutami obcymi. Relacja ta jest określona tzw. kursami walut obcych.

Kurs walutowy jest ceną waluty obcej wyrażonej w pieniądzu krajowym. Od 1971 r. kraje członkowskie MFW wprowadziły centralne kursy walutowe, tj. kursy stałe, które mogą być zmieniane przez kraj członkowski bez obowiązku konsultowania z władzami MFW i wyrażenia przez nich zgody. Od 1973 r. kraje te wyznaczają kursy centralne swoich walut w różnych jednostkach walutowych. Ustalenie kursu walutowego oznacza zobowiązanie władz krajowych do ochrony poziomu kursu waluty krajowej prrzez interwencje walutowe państwa na rynku wewnętrznym.

W Polsce ustalanie kursów walut obcych jest wynikiem pewnej ewolucji. W 1982 r. zniesiono stosowanie tzw. złotego dewizowego. Nadal jednak stosowano kursy zróżnicowane, ze względu na obszary płatnicze oraz ze względu na rodzaj płatności (handlowe i niehandlowe). Kolejnej reformy dokonano w 1989 r. (ustawa z 31 stycznia 1989 r. o Narodowym Banku Polskim, Dz. U. Nr 4, poz. 22 zpóź. zm.). Kompetencje do określania zasad ustalania kursów walut obcych powierzono Radzie Ministrów, o ile z wnioskiem takim wystąpią Prezes NBP, Minister Finansów i Minister Współpracy Gospodarczej z Zagranicą (uchwała Rady Ministrów z dnia 16 maja 1991 r. w sprawie zasad ustalania kursu złotego w stosunku clo walut obcych, M. P. Nr 17, poz. 777).

– poziomrezerw dewizowych systemu bankowego,

– zmiany zachodzące we wzajemnych relacjach walut na międzynarodowym rynku walutowym,

– kształtowanie się bilansu płatniczego państwa,

– zobowiązania międzynarodowe państwa,

– ceny walut na rynku dewizowym.