-udzielania indywidualnych zezwoleń dewizowych
-wykonywania kontroli dewizowej obrotu dewizowego oraz innych czynności, na których dokonanie jest wymagane zezwolenie dewizowe, w stosunku do banków dewizowych oraz osób krajowych i zagranicznych korzystających z zezwolenia.
Przestępstwa i wykroczenia dewizowe oraz sankcje za ich popełnienie
Naruszenie obowiązków lub zakazów ustawy z 15 lutego 1989 r. – Prawo dewizowe jest przestępstwem lub wykroczeniem dewizowym, o ile jest to przewidziane przepisami prawa.
Podobnie jak w przypadku podmiotów naruszających Prawo celne (zob. cz. VI, rozdział 2.7),także ddziałania lub zaniechania naruszające Prawo dewizowe są przestępstwami lub wykroczeniami, a ich rodzaje i sankcje za ich popełnienie określa ustawa kama skarbowa z 26 października 1971 r. (tekst jedn.: Dz.U. z 1984 r. Nr 22, poz. 103 z późn. zm.). Rozdział I dział II tej ustawy reguluje „Przestępstwa i wykroczenia dewizowe”„.
Istotę przestępstw i wykroczeń dewizowych można sprowadzić do nielegalnego działania podmiotów prawa dewizowego, co polega na działaniu bez zezwolenia dewizowego lub wbrew jego warunkom, czyli naruszaniu nakazów i ograniczeń dewizowych. Czyny kwalifikowane jako przestępstwa i wykroczenia dewizowe mogą polegać jednak także na zaniechaniu, czyli niewykonaniu obowiązku dewizowego, co sprowadza się do naruszenia nakazów dewizowych (zob. F. Prusak, W. Swida, Prawo karne skarbowe, Warszawa 1989, s. 66).
Aktualny tekst ustawy karnej skarbowej z 26 paździemka 1971 r. (wielokrotnie zresztą nowelizowanej), przewiduje 17 przestępstw i 10 wykroczeń dewizowych. Jeśli wartość przedmiotu czynu niedozwolonego jest niewielka (z reguły do 5 000 000) uznaje się go przeważnie za wykroczenie dewizowe, przy większej wartości przedmiotu czynu mamy do czynienia z przestępstwami dewizowymi.
Leave a reply