Ustawa dewizowa

5)Ustawa dewizowa z 15 lutego 1989 r., ogranicza także udzielanie i zaciąganie pożyczek oraz kredytów przez osoby krajowe w obrocie dewizowym z zagranicą. Ogólnym zezwoleniem dewizowym Minister Finansów dał możliwość, ale tylko krajowym podmiotom gospodarczym, zaciągania bądź udzielania tzw. kredytu kupieckiego. Może on dotyczyć zakupu bądź sprzedaży w zasadzie wszelkich towarów i usług, nie może jednak przekraczać równowartości 1.000.000 dolarów USA. Przy tym kredyt zaciągany przez krajowy podmiot gospodarczy nie może przekr aczać 3 lat spłaty, natomiast udzielany przez ten podmiot – odpowiednio 360 dni. Warunki zarówno udzielanego, jak i zaciąganego kredytu muszą być podobne do obowiązujących w danym czasie na rynku finansowo-kredytowym.

6)W związku z zasadą jednowalutowości zakładającą, że płatności na terytorium Polski dokonywane będą w walucie polskiej, obowiązujące Prawo dewizowe ogranicza możliwości ustalania oraz dokonywania w kraju płatności w wartości dewizowych za nabywane rzeczy ruchome i nieruchome, prawa majątkowe oraz za świadczone usługi za pracę. Wyjątki od tej zasady są nieliczne i mało istotne, zaś dopuszczalność wymienionych czynności wymaga indywidualnego zezwolenia dewizowego.

7)Indywidualnego zezwolenia dewizowgo wymaga w zasadzie także otwarcie i posiadanie prez osoby krajowe rachunku bankowego w banku za granicą. Ograniczenie to nie dotyczy banków dewizowych, polskich przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz krajowych osób fizycznych, w czasie ich pobytu za granicą. Rachunki w bankach za granicą mogą posiadać także osoby krajowe, które otworzyły za granicą przedstawicielstwo, w celu gromadzenia środków przekazywanych z kraju na jego utrzymanie, a także podmioty gospodarcze na finansowanie kosztów realizacji kontraktów usługowych zawartych z osobami zagranicznymi.

8)Reglamentowane przez ustawodawstwo dewizowe jest też nabywanie przez osoby krajowe papierów wartościowych wystawionych za granicą oraz kupno nieruchomości za granicą – z pewnymi drobnymi wyjątkami – czynności te wymagają indywidualnego zezwolenia dewizowego.

a)prowadzenie bez zezwolenia działalności gospodarczej w zakresie handlu walutami obcymi i innymi wartościami dewizowymi (tj. prowadzenie kantorów wymiany walut)

b)stosowanie w obrocie, rozliczeniach i rozrachunkach innych kursów walut obcych i wyrażonych w nich wartości dewizowych, niż ogłaszane przez Narodowy Bank Polski.

Kursy walut obcych, przez które rozumie się cenę tych walut wyrażoną w walucie polskiej, ustala zarządzeniem Prezes Narodowego Banku Polskiego. Nakaz stosowania tych kursów we wszelkiego rodzaju rozliczeniach i operacjach nie dotyczy jednak wspomnianych wyżej kantorów wymiany walut.