Egzekucja zobowiązań podatkowych

Jeżeli podatnik dobrowolnie nie wykonuje zobowiązania podatkowego, to organy podatkowe stosują określone środki przymusu w celu doprowadzenia do jego wykonania. Określa je ustawa z 17.06.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz, U. z 1991 r. Nr 36, poz. 161 tekst jednolity zm. 1992 r. Nr 20, poz. 78, z 1993 r. Nr 28, poz. 127). Zobowiązania podatkowe są zawsze zobowiązaniami o charakterze pieniężnym, wobec tego dla zastosowania przymusu ich wykonania stosuje się przepisy działu II ustawy, które odnoszą się do egzekucji świadczeń pieniężnych. Wobec zobowiązań podatkowych mają ponadto zastosowanie przepisy ogólne zawarte w dziale I oraz przepisy dotyczące postępowania zabezpieczającego umieszczone w dziale III ustawy.

Organami egzekucyjnymi w zakresie zobowiązań podatkowych są urzędy skarbowe. Egzekutorem jest pracownik urzędu skarbowego, zwany poborcą skar-bowym. Wierzycielem jest natomiast podmiot mający uprawnienie do żądania wykonania zobowiązania. Do jego obowiązków należy podjęcie wszelkich czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych (np., wystosowanie wezwania do podatnika do wykonania zobowiązania podatkowego). Zobowiązanym jest zaś podmiot, na którym ciąży obowiązek wykonania zobowiązania podatkowego (płatnik lub osoby trzecie odpowiedzialne za zobowiązania podatnika). Nadzór nad egzekucją podatkową sprawują izby skarbowe, a pewne uprawnienia należą także do organów gminy.

Egzekucja należności podatkowych może być prowadzona z: 1) pieniędzy, 2)wynagrodzenia za pracę, 3) zaopatrzenia emerytalnego oraz ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, 4) rachunków bankowych i wkładów oszczędnościowych, 5) innych wierzytelności pieniężnych i praw majątkowych, 6) nieruchomości.