Z kolei dwie dalsze cechy wyróżniające podmiot gospodarczy od innych podmiotów nie są również określone ostro. Prowadzenie działalności w celach zarobkowych sugeruje bowiem, iż nie stanowi o podmiocie gospodarczym działalność gospodarcza prowadzona w innych celach (tj. niezarobkowych), chociaż w sposób odpłatny (całkowicie lub częściowo). Wreszcie podkreślenie, iż chodzi o działalność prowadzoną na własny rachunek podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą jest niewątpliwie potrzebne, lecz ma swoją wartość tylko wtedy, gdy oznacza odpowiedzialność ekonomiczną i prawną takiej osoby za prowadzenie działalności gospodarczej. Jeżeli natomiast odpowiedzialność ta ma jedynie charakter formalny, bądź też faktycznie i prawnie spoczywa na innym podmiocie (np. na właścicielu) albo – co gorzej – nie jest prawnie egzekwowalna, to podkreślenie tej cechy nie ma większego znaczenia merytorycznego.
Ustawodawca polski stara się uczynić z pojęcia „podmiotu gospodarczgo” pojęcie uniwersalne, a nawet nadrzędne w stosunku do innych określeń. Częściowo też zastępuje nim dotychczasowe pojęcia (np. pojęcie „kupca” w przepisach kodeksu handlowego z 1934 r.). W ustawie o działalności gospodarczej wyliczane są podstawowe zasady działalności gospodarczej, z których wynikają główne prawa i obowiązki wszystkich podmiotów gospodarczych. Ustawodawca akceptuje m.in. równość praw i obowiązków podmiotów gospodarczych w sferze obciążeń publi- czno-prawnych, korzystania z kredytów bankowych i zaopatrzenia w środki produkcji, niezależnie od typu własności podmiotów gospodarczych.
Leave a reply