Zapis na rachunku bankowym nie jest więc znakiem pieniężnym.
Znakami pieniężnymi nie są również tzw. bankowe papiery wartościowe. Należą do nich oprocentowane bony oszczędnościowe, depozytowe bony rewa-loryzacyjne, stanowiące odmianę obligacji, a więc jednostronnie zobowiązujące bank do zapłacenia w określonych warunkach sumy pieniężnej, na którą opiewają. Nie są znakami pieniężnymi również różne bony premiowe, zbliżone w swej formie prawnej do przekazów na okaziciela.
W każdym państwie istnieje określony system pieniężny i związany z nim system bankowy, a także system dewizowy. Tworząc system pieniężny ustala się jednostkę pieniężną jako prawny środek płatniczy obowiązujący na obszarze danego kraju, jej parytet walutowy lub kurs centralny, zasady emisji banknotów i kreacji pieniądza wkładowego (bezgotówkowego) oraz organy uprawnione do regulowania obiegu pieniężnego. Ogół tych unormowań tworzy tzw. prawo walutowe, które obejmuje prawo ustroju pieniężnego i prawo obiegu pieniężnego. W odniesieniu do obrotów pieniężnych z zagranicą unormowania gospodarki pieniężnej tworzy tzw. prawo dewizowe, oparte z reguły na monopolu walutowym państwa.
Z kolei funkcjonowanie systemu bankowego, związanego z określonym systemem pieniężnym i systemem dewizowym, normują przepisy tzw. prawa bankowego. Nie są one jednolite, ponieważ zawierają zarówno elementy prawa publicznego (tzw. publiczne prawo bankowe), jak i prawa prywatnego, które mają znaczenie dominujące dla realizacji funkcji pieniądza jako miernika wartości i jako środka cyrkulacji. Prawo walutowe i prawo dewizowe należą w pełni do prawa finansowego jako gałęzi prawa publicznego. Natomiast prawo bankowe tylko w pewnych swoich elementach jest związane z prawem finansowym. W pozostałych zaś zakresach pozostaje przedmiotem różnych gałęzi prawa prywatnego (np. cywilnego, handlowego, czekowego i wekslowego).
Leave a reply